Bob leek in eerste instantie een gezonde baby. Echter, op het moment dat hij ging lopen kwam er een verkromming aan zijn onderbenen aan het licht.
In combinatie met café au lait vlekken werd de diagnose Neurofibromatose type 1 gesteld. Bob is sindsdien onder behandeling geweest in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam, alwaar een speciaal NF team zich over Bob ontfermde.
Vorig jaar maart sloeg het noodlot toe. Bob belde mij, dat hij uitgegleden was in een winkelcentrum en met de ambulance naar het Sophia Kinderziekenhuis gebracht zou worden. Mijn moederinstinct zei dit is fout! Wij waren altijd op de hoogte, dat wanneer hij zijn onderbeen zou breken het helingsproces een groot probleem zou zijn.
Na een operatie met een metalen plaatje en schroeven leek het in eerste instantie de goede kant op te gaan. Helaas bleek dit op langere termijn niet het geval en liet het ingebrachte materiaal los.
Het was inmiddels oktober en Bob was het knap zat. De mogelijkheid tot donorbot bijleggen zag hij als geen optie. De onzekerheid zou blijven en zijn been zou nog altijd krom blijven en een beenlengteverschil van zo'n 5 cm houden. Bob koos na nogmaals met de arts gesproken te hebben overtuigend voor een amputatie.
Door dit, aan diegenen waaraan hij dit kwijt wilde, op facebook te plaatsen kwamen vanuit België de nodige reacties of Bob toch nog eens in Leuven bij de Illizarov kliniek zou willen langsgaan.
Voor deze reactie zijn wij tot op de dag van vandaag zeer dankbaar. Bob werd in november geopereerd. Nu 3 maanden later zijn de ontwikkelingen zeer hoopgevend.
De oorspronkelijke breuk en de 2 andere gecreëerde breuken om het been te rechten, helen volgens plan. Het is zeer bewonderenswaardig om te zien hoe Bob met deze situatie omgaat. 17 jaar zijn en alsmaar afhankelijk zijn van anderen is niet niks. Maar hij blijft optimistisch!
Tevens heeft Bob met plezier dit jaar meegewerkt aan een filmpje voor de sponsoring voor Bones4Kids.
Wij dragen dit initiatief een warm hart toe en hopen op vele gulle giften.
Zijn trotse moeder
